Brilsmurf!

Dat mijn sprankelende lichaam vanaf mijn dertigste verjaardag zou gaan aftakelen is mij natuurlijk wel gekscherend doch met enige ernst toegeroepen in de aanloop naar deze mijlpaal in mijn leven. Maar zo snel had ik natuurlijk niet verwacht…

Toen ik, slechts één maand na mijn dertigste verjaardag, op bed tv lag te kijken, knipperde ik een beetje met mijn ogen en besefte dat mijn rechteroog liet voorkomen alsof ik een 3D-film keek maar mijn 3D-bril vergeten was. Dit leek mij niet best maar ik stelde mezelf gerust dat de hypochonder in mij waarschijnlijk hoogtij aan het vieren was. Ik moet toegeven dat dit niet de eerste keer is dat ik twijfels heb over de scherpte van mijn zicht en omdat het me toch niet losliet, besloot ik naar een opticien te gaan. Gewoon om mezelf gerust te stellen. ‘Kan ik u helpen?’ vraagt een vriendelijke bebrilde jongen. Ik stamel dat ik mijn ogen wil laten controleren, maar dat het waarschijnlijk niks is en dat ik mijn 3D-bril ben vergeten (wát?). De jongen neemt me mee naar een simpel apparaat waar ik mijn kin in moet leggen en even naar de luchtballon in het vizier moet kijken. Ik knijp mijn ogen fijn en detecteer gelukkig de luchtballon. Blijkbaar heeft hij al genoeg gezien want hij staat op en vraagt me mee te komen naar een apart hokje. Het is menens.

In het afgezonderde kamertje krijg ik een machine voor mijn gezicht en zie in de verte een ouderwetse lijst met steeds kleiner wordende letters. Hij houdt me verschillende lenzen voor en ik moet telkens aangeven of ik de letters nog kan lezen of, in een ander geval, de stipjes helder of troebel zijn. Verbaasd geef ik trouw antwoord terwijl ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik best een goede score heb. Niks blijkt minder waar. De opticien uit zijn verbazing dat ik nergens last van heb gehad want mijn rechteroog komt uit op min 2. Hij fabriceert een klein raar brilletje met een sterkte die mij zou moeten helpen en houdt me de Dr. Snuggles bril voor. ‘Probeer maar eens.’ Ik neem het ding aan, zet hem op en kijk de winkel in. Het is alsof mijn zicht van een oude grote tv-kast naar een plasma scherm met megascherp HD-beeld gaat. Verbaasd zet ik de bril af en weer op. En weer af. En weer op. ‘Is dit écht?’ vraag ik verbaasd. De opticien knikt. ‘Je hebt echt een bril nodig.’ ‘Maar niet altijd toch? Gewoon om te lezen en autorijden en zo, bedoel je dan?’ probeer ik nog hoopvol terwijl ik me tegelijk besef dat dit enigszins beledigd is voor de bebrilde man zelf. ‘Waarschijnlijk wil je hem niet meer afzetten als je er eenmaal aan gewend bent…’

Nog volledig in shock verlaat ik even later de winkel met de belofte om niet eigenwijs te zijn en snel terug te komen om een montuur uit te zoeken. Ik kijk nog eens naar de (schijnbaar) wazige wereld om me heen en ben benieuwd hoe mijn wereld er straks uit gaat zien. Gelukkig zie ik er mega intelligent én hip uit met een bril.