Het open raam en de onverwachte passagier.

Vanochtend stapte ik vol frisse tegenzin in mijn auto om naar mijn werk te rijden. Verbaasd zag ik dat het raam van de passagierskant nog half open stond. Dat is niets voor mij en mijn eerste vrees was dan ook dat er was ingebroken in mijn kleine autootje. Redelijk snel wist ik te bedenken dat autodieven veelal niet het raam half naar beneden draaien vanuit de buitenkant, dus wellicht had ik hem zelf vorige week vrijdag open laten staan toen ik mijn auto op de parkeerplaats achterliet. Ik miste toch niets? Nee. Mijn gele minion hing nog aan de achteruitkijkspiegel. Mijn ongeordende berg cd’s in het dashboard kastje was nog even ongeordend, mijn LOI cursus Spaans lag nog op zijn plek en de kussentjes op de achterbank, die sinds het samenwonen uit het zicht van mijn vriend gehouden moeten worden, lagen nog altijd op de achterbank. Ik maakte het raam alsnog dicht en ging op pad.

Tijdens het rijden viel me op dat er door het stormachtige weekend wel het ’t een en ’t ander naar binnen is gewaaid. Takjes, blaadjes, gruis en de zitting van de stoel was ook deels doorweekt. Geeft niet, droogt wel weer op. Met een nonchalant gebaar haalde ik mijn schouders op en reed de snelweg op. Maar toen ik met een flinke vaart over de snelweg raasde zag ik hem ineens. Tegen de deurpost, vlak bij het inmiddels gesloten raam, zat een enorme spin. En met enorm bedoel ik, écht heel – héél- groot. Paniek overmande mij en het bloed stopte een kort moment met stromen. Ik had geen keus. Ik moest handelen.

Me beseffend dat ik, met 120 km per uur op de snelweg rijdend, niet heel veel vluchtmogelijkheden had, begon ik mijn opties te overdenken. Ik overwoog te stoppen op de vluchtstrook maar wist ook wel dat de vluchtstrook niet direct bedoelt is om spinnen hysterisch buiten te zetten. Toen bedacht ik me dat de spin natuurlijk via het open raam naar binnen was geslopen. De beste manier leek me dan ook om hem op dezelfde manier het pand weer te laten verlaten. Enigszins gerustgesteld drukte ik op het knopje om het raam naar beneden te laten. De harde wind zal de spin binnen no-time naar buiten wapperen en ik zou zijn gered. Maar tot mijn grote afschuw zag ik dat de spin juist de auto ín werd gewapperd. Mijn richting uit! Niet de bedoeling! Snel haalde ik het raampje weer omhoog. De spin was nu wakker geschud – vind je het gek met opeens 120 km per uur terwijl je lekker zat te dutten-  en begon zich langzaam te bewegen richting het plafond.

Terwijl ik slingerend over de snelweg reed, pakte ik zonder na te denken het handdoekje waarmee ik in de winter de condens van de ramen veeg en druk de handdoek met volle kracht tegen de spin, terwijl de auto meeslingert naar rechts.  Terwijl ik een oerkreet die vanuit mijn tenen komt uitstoot, duw ik met mijn rechterhand tegen de handdoek en probeer met mijn linkerhand de auto recht te houden.

Dan laat ik de handdoek vallen en lijkt de tijd even stil te staan. Voorzichtig buig ik voorover en zie enkel twee lange akelige poten onder het hoopje handdoek uitkomen. Met een zucht zak ik onderuit in de stoel en focus me weer op de weg. Dát ging maar net goed.