Start to Run

Oke, ik kan het maar beter gewoon toegeven. Aan mezelf, aan de buitenwereld: Ik sport niet meer. Gewoon niet, echt niet. Ik doe het niet meer.  Ergens  ‘along the way’  ben ik gewoon niet meer gegaan. Sporttas achterin de kast, kleding weggestopt in een hoekje en sportschoenen staan verloren op de gang…En ik vind het heerlijk!

Maar. Een collega vertelde vol enthousiasme dat ze nu al een aantal weken een programma volgde dat je begeleidt met hardlopen. Aangezien mijn schuldgevoel alweer buiten mezelf was gerezen en de kilo’s er voor mijn gevoel per minuut bijkwamen, luisterde ik quasi nonchalant mee.  Start to Run heet het programma. Vol overgave gaf ik mijn collega mijn mp3-speler. Haar vriend zou het programmaatje er wel opzetten. Er gingen twee weken overheen, terwijl mijn collega vergat het erop te laten zetten en daarna vergat de mp3-speler mee te nemen. Uiteraard vond ik dat niet erg. Uitstel van executie heet dat. Immers, zonder dat programmaatje kon ik toch onmogelijk al beginnen?

Toen ik vanochtend wakker werd, wist ik het direct. Ik voelde het. Geen excuus kan me nog tegenhouden. Ik heb de tijd, ik heb het programma, ik heb een mp3-speler en de sneeuw is weg. Dus. Nou. Tsja. Eerst maar even ontbijten. Alhoewel, mag ik wel eten voordat ik ga rennen? Ik zoek vlug een artikeltje op via Google en lees dat je eigenlijk twee uur van te voren moet eten of toch iets kleins van te voren. In ieder geval niet op een lege maag. In mijn keuken maak ik een kom yoghurt met cruesli en al etend loop ik terug naar mijn kamer en besluit het artikel verder te lezen. Mijn lepel blijft halverwege hangen als ik lees dat het wordt afgeraden om melkproducten te eten. Mooi. Met een zucht zet ik mijn halve kom yoghurt weer weg. Dan niet.

Sportief gekleed, mp3-speler op en vol goede moed stap ik even later naar buiten. Op een drafje hobbel ik met gemak de eerste minuut door de straat. Heel goed, roept een belgisch vrouwtje door mijn oordopjes. Nu mag je alweer gaan wandelen. Heerlijk! Wandelen! Met een rustig muziekje op wandel ik verder de straat door. En dan moet ik weer gaan rennen. Pas als ik ren zegt mevrouw dat het dit keer twee minuten betreft. Wat? Inmiddels besef ik dat ik ook nog eens de heuvel óp aan het rennen ben. Mijn ademhaling versneld en ik ben me bijzonder bewust van de voorbijrazende auto’s en dan voornamelijk de bestuurders ervan.  Nóg nét voordat ik over mijn eigen tong heen struikel zijn de twee minuten voorbij en mag ik als beloning ook twee minuten wandelen. Dat is vriendelijk van haar. Ik besluit om te draaien om straks niet te ver van huis te zijn verwijderd. En hop, daar moet ik weer gaan rennen van dat mens. Pffff, mijn ademhaling versneld en ergens rechts van mijn lichaam voel ik steken. Terwijl ze roept dat ik al op de helft ben, zie ik mijn voordeur voorbij komen. Shit! Totaal verkeerd ingeschat, ik raak alweer verder verwijderd van mijn huis. Terwijl ik hysterisch en gierend probeer adem te halen, discusieer ik met mezelf of ik ermee weg kom om rondjes voor mijn huis te gaan rennen totdat de eerste les erop zit. Nog één keer rennen, bemoedigd mijn vriendin me toe. Oké dan…Als ik op mijn laatste reserves weer door de straat ren, benoemt ze tussen neus en lippen door dat we dit keer drie minuten gaan rennen, ik struikel bijna over mijn eigen voeten. Drie?! Minuten?!  Nog net niet kruipend behaal ik het einde van de les en sta halverwege mijn straat stil. Ik ben nog enkele honderden meters verwijderd van mijn voordeur en gierend leun ik tegen een lantaarnpaal. Ik druk mijn hand in mijn zij om de pijnscheuten te stoppen en het zweet gutst van mijn voorhoofd. ‘Goed gedaan’ roep iemand door mijn oordoppen ‘ Zie je hoe gemakkelijk dit ging?’.

Ja, dat inspreken van zo’n programma lijkt me ook wel wat.