Mijn goudvis heeft een beperking. Maar ik accepteer hem zoals hij is. Trouwens, tegenwoordig noem je dat geen beperking meer. Tegenwoordig noem je dat mogelijkheden. Dus ik heb een vis met mogelijkheden.
Het is een goudvis en een jaar geleden heb ik hem geadopteerd uit de dierenwinkel. Na de verhuizing, van mijn studentenkamer terug naar mijn ouders, moest mijn goudvis Aretha afscheid nemen van Johnny, mijn andere goudvis. Nu wist ik al dat goudvissen gevoelig zijn voor verhuizingen en Johnny was daar het levende bewijs van. Moge hij rusten in vrede in de Brabantse ondergrondse wateren.
Het is niet de eerste vis die doodgaat onder mijn hoede. Helaas niet. Toen ik net op kamers ging, kocht ik mijn kamergenoten Huub en Harry. Huub en Harry zijn lang bij mij gebleven; altijd mijn verhalen aangehoord, films gekeken en nou ja, eerlijk gezegd had ik het idee dat ze toekeken als ik me omkleedde. Blijven toch mannen hè. Toen Huub en Harry uit logeren gingen bij mijn huisgenoot omdat ik een maand op vakantie ging, veranderde er iets in hun mentaliteit. De duivel is in hen gevlogen want op de dag dat ik ze weer kwam ophalen (mijn schatten! Ik heb jullie zo gemist), lagen ze beiden boven in de kom te drijven. Collectieve zelfmoord.
Ik heb een tijd getreurd om Huub en Harry, ze waren onvervangbaar en ik ontroostbaar. Bovendien vermoedde ik dat ik niet nogmaals het verdriet van het afscheid aankon. Totdat een collega van mij aangaf een vis te hebben die maar niet dood wou gaan. Nou, dat kwam goed uit. Ik zocht nog een vis die niet dood wou gaan! En dus adopteerde ik de zwarte vis met bolle ogen. Collega blij, ik blij, Vis blij. Bleek die vis toch niet blij te zijn. Na een korte week lag hij dood in de kom. Na een mooie afscheidsrede boven de toiletpot, heb ik hem nooit meer gezien. Ik heb het mijn collega pas na een paar weken durven te vertellen. Nogmaals, het spijt me. Ik miste Huub, Harry en de Anonieme Zwarte Vis. En dus kocht ik Aretha en Johnny.
Terug naar Aretha. Aretha kon natuurlijk niet lang alleen blijven na de plotselinge dood van Johnny, dat zou ik zielig vinden. En dus adopteerde ik een nieuwe vis; El Vis. En El Vis paste zich direct goed aan. Hij snuffelde even aan Aretha, inspecteerde het gezonken schip en schopte tegen wat siersteentjes aan maar begon daarna al snel tevreden rond te zwemmen. Aretha en El Vis hebben een aantal maanden tevreden rondgedobberd in hun verblijf. Totdat ik weer ging verhuizen…
En daar is het gruwelijk misgegaan met El Vis. El Vis heeft namelijk al een aantal maanden last van een beperking. Een heel vervelende beperking. El Vis heeft een evenwichtsstoornis. En daar waar alle goudviskenners roepen; ‘Die maakt het niet lang meer’, zwemt El Vis onverstoord door. Op zijn kop, op z’n kant, recht naar beneden en langzaam draait hij weer richting de juiste coördinaten. El Vis eet gewoon, El Vis rust gewoon. Maar El Vis zwemt niet gewoon. El Vis zwemt alle kanten op, letterlijk. Maar ik accepteer hem zoals hij is. En ook Aretha zwemt dagelijks rustig haar route en kijkt er niet van op als haar huisgenoot op z’n kop voorbij komt gedreven.
Dat is nog eens onvoorwaardelijke liefde.