Bij een eerste woning hoort de aanschaf van een nieuwe inboedel. En bij de aanschaf van een nieuwe inboedel hoort een televisie. En dan zo’n dunne. Want die grote verkopen ze uberhaupt niet meer. Dus ik ging vol goede moed naar de elektrawinkel met als doel de aanschaf van een televisie.
En een dvd-speler. Want ik ben dol op films kijken. Op mijn studentenkamertje had ik natuurlijk ook wel een televisie. Zo’n klein kastje van 20 cm breed. Deed het voor mij prima. En ook die dvd-speler met rode strepen bij de ondertiteling, hoofden en handen deed het naar mijn maatstaven nog prima. Je raakt eraan gewend. (sterker nog, gaat het zelfs missen…). Maar voor mijn nieuwe huisje wil ik natuurlijk wel een mooie nieuwe tv en vooruit dan, ook een nieuwe dvdspeler.
In de elektrawinkel werd ik enthousiast begroet door een mannetje die mij direct van boven naar beneden bekijkt. Kat in het bakkie, moet hij gedacht hebben en sleepte mij richting grote plasmaschermen en LED-plakaten. Vertwijfeld bleef ik staan kijken. Tsja, dit is allemaal mooi maar een beetje groot, niet? Nee joh, was het antwoord want met de blabla-techniek en huppeldepupinput is dat juist van hoge kwaliteit. En prijs. Maar dat zei hij er niet bij. Ik besloot dat mijn televisie toch iets meer in verhouding moest zijn met de rest van het huis. Zo groot is mijn paleisje nu ook weer niet. Teleurgesteld wees mannetje mij op een kleiner model en ik was tevreden. Doe mij die maar.
Mannetje leefde echter op toen ik aangaf ook nog een dvd-speler nodig te hebben en liep met kwieke tred naar een stellage iets verderop. Hij mompelde iets over dvd-spelers en wees een andere kant op, ‘Maar dit zijn de blu-rayspelers, daar doet u veel verstandiger aan om die een aan te schaffen’. En wederom gooide mannetje allerlei termen mijn richting uit waar ik totaal niets van begreep. En ik twijfel er niet aan of hij dat wist. En dat alles zou dan maar 25 euro duurder zijn.
Nou, voor 25 euro wil ik wel geloven dat het inderdaad mooiere kwaliteit is, mits ik uiteraard die blu-rays ook aanschaf natuurlijk.
‘Prima’ glundert mannetje ‘Maar daar hoort nog wel een kabeltje bij, anders heb je er niets aan’. Wantrouwend kijk ik mannetje aan. ‘Wát voor kabeltje? sis ik tussen mijn tanden door.
‘Komt u maar even mee’ en met dezelfde kwieke tred gaan we naar een volgende stellage.
‘Deze kabel kunt u pakken, maar de kwaliteit is niet zo goed’ Met een afkeurend gebaar wijst mannetje naar een verpakking met daarin een kabel. ‘Deze daarintegen’ zegt hij terwijl hij mij een verpakking voor houdt ‘heeft huppeldepup, blablabla en hyperultranogbeteriets’.
‘Okeee’ Ik kijk vertwijfeld om me heen.
‘En hij kost maar 70 euro’ Tevreden kijkt mannetje naar het kabeltje.
Hij denkt dat ik achterlijk ben. Dat moet het zijn. Een andere verklaring heb ik hier niet voor. Ik draai me op mijn hakken om en beroep me op bedenktijd bij de stofzuigers. Mannetje hobbelt achter me aan want van stofzuigers weet hij ook wel iets. Uiteraard. Echter bij de stofzuigers word ik direct aangesproken door een collega van mannetje. ‘Zoekt u iets speciaals’ Collega bekijkt mij van boven naar beneden. Kat in het bakkie, moet hij gedacht hebben. Mannetje springt direct tussen beiden. ‘Ik handel het wel af, ik heb ook al een tv en een blu-rayspeler aan mevrouw verkocht’. Pardon? Ik kan me niet herinneren mijn geliefde bankpas al getrokken te hebben. Collega houdt stand en mannetje druipt af.
Ik koop een stofzuiger en keer later terug naar de afdeling van mannetje. Gretig springt hij op. Enigszins teleurgesteld print hij later de bon uit voor mijn tv én een oldskool dvd-speler.
Ze maken mij de pis niet lauw.