‘Hell no’. Dat was mijn eerste reactie toen collega-auteur Joyce Spijker vroeg of ik een dagje mee wilde helpen met de verkoop van haar boek ‘Ruimte voor de liefde’ op de HuishoudBeurs. Ik peinsde er niet over. Want waarom zou ik me vrijwillig in die hel begeven? Maar toen ging ik er wat langer over nadenken. Joyce ging zich namelijk wel in deze hel begeven en wel 9 dagen achter elkaar. Joyce heeft afgelopen anderhalf jaar veel voor mij betekend in mijn schrijfcarrière. Kon ik dan niet op zijn minst één dag iets voor haar terug doen? En zou het dan misschien niet gewoon gezellig zijn? En zou het geen goede ervaring zijn om eens te weten hoe het is om als auteur op zo’n beurs te staan? En zou het misschien zelfs inspiratie opleveren voor een nieuwe blog? Je raadt het al. Ik bedacht me en bood mijn salesvaardigheden aan voor een zondag op de huishoudbeurs.
Het was heerlijk rustig op de weg die zondag, maar hoe dichter ik bij de RAI kwam, hoe duidelijker het werd welk geslacht er bij het gros van de auto’s aan het roer hing. Al mopperend manoeuvreerde ik me naar de juiste baan om naar P7 te gaan, zoals mij was geïnstrueerd. En zoals al voorspeld werd ik daar tegengehouden door een besnorde meneer met een grote gele jas. ‘Hier mag u niet parkeren, mevrouw.’ Ik legde de man rustig uit dat ik kwam om te helpen bij een stand, mij was gezegd dat ik hier moest parkeren en de parkeerkaart later volgt. ‘Ja ja,’ zegt hij mopperend. ‘Dat heb ik eerder gehoord.’ ‘Precies!’ knik ik enthousiast. ‘Dat was mijn collega en die heeft u ook binnengelaten, toch?’ Knipper, knipper, glimlach, glimlach. En ja hoor, ik mocht tussen de pionnen doorrijden en mijn auto parkeren in de rustige, riante parkeergarage. Victorie is mine.
Vervolgens werd ik aangereden door minstens drie trolleys, aan de kant- geëlleboogd door vier potige huisvrouwen en struikelde over een enorme shopper die een nu al vermoeide vrouw achter zich aantrok, alvorens ik aankwam bij de Books & Coffee-corner waar de stand van Joyce stond. Een verademing in een woest kolkende zee van huishoudelijk geweld.
Maar ik kon het natuurlijk niet laten. En dus ging ik, op een rustig moment met mijn lunch in de hand, toch een rondje lopen door de verschillende hallen. Want…zo erg kan als ik het gekscherend had gemaakt, kon het toch niet zijn?
WRONG. Een paar uur van mijn leven die ik nooit meer terugkrijg. Nog altijd heb ik niet helemaal verwerkt wat ik precies heb gezien. En eerlijk gezegd, weet ik niet wat ik erger vond: de vallende dildo’s bij de stand van Christine le Duc of de gretige blikken van de mensen in de rij daarvoor? (EEN RIJ, MENSEN! OM DILDO’S TE VANGEN) De inmiddels donkeroranje getinte realityster Michael van de Plas (ja precies, die van Barbie) die grijnzend rondliep alsof hij wc-rollen onder zijn oksels had of de horde vrouwen die daar dan weer achteraan hobbelde om met hem op de foto te gaan? De over enthousiaste meneer die zijn wonderlijke zwabber liet zien (nee, een echte, eentje om mee schoon te maken bedoel ik, you dirty mind) of de ontblote barmannen van de (gratis) cocktailbar met vijf dozijn kwijlende huisvrouwen eromheen, wapperend met hun gratis exemplaar van 50 tinten grijs? Of misschien toch de ongekende combinatie van verschillende panterprintjes in één outfit of die vrouw die die ochtend dacht: och, een BH is zo overrated (een beeld wat voor altijd op mijn netvlies gebrand staat).
Nu nog altijd, weken later, komen er beelden terug. Onderdrukte herinneringen. Ze achtervolgen me in mijn dromen, laten me wakker schrikken in het holst van de nacht en angstaanjagende flashbacks beheersen mijn dagelijks leven. Het is gebeurd, deze ervaring heeft me voor het leven getekend.
Dus wil je mijn advies omdat je volgend jaar misschien naar de huishoudbeurs wil gaan?
Doe het niet.
Tenzij je naar mijn signeersessie komt natuurlijk.
Superleuk weer! 🙂