Netwerken is moeilijk en mensen zijn eng.

Wees gerust, ik ben geen romanticus.

Argwanend bekijk ik de zoveelste hint die op het scherm van mijn telefoon verschijnt. Sinds twee weken krijg ik hints van de website whooo.at over een verrassing die me op een maandagavond staat te wachten. En ik heb geen idee wie hierachter zit.  Ik verdenk mijn beste vriendin, beschuldig mijn vriend van medeplichtigheid en wantrouw iedereen die zegt van niks te weten.

Er zitten meerdere mensen in het complot, dus het wordt gezellig druk.

Je hebt al eerder interesse in me getoond, nu wil ik jou beter leren kennen.

Binnen zeven minuten zou je moeten weten wie ik ben.

Neem je visitekaartjes mee!

Visitekaartjes? Pas een half uur voordat ik moet vertrekken begint het me te dagen dat dit iets zakelijks moet zijn. Passend bij mijn nieuwe bestaan als zzp’er? Super hipperdepip dus. Of wacht, misschien toch iets uit de uitgeefwereld? Speeddaten met opdrachtgevers?
Ik haal nog eens diep adem, beloof mijn vriend een appje te sturen in het geval van ontvoering cq. verkrachting en trotseer de vrieskou op weg naar de locatie van de verrassing: een nieuw restaurant midden in het centrum van Eindhoven, EMMA.
Wanneer ik binnenkom, is het nog rustig op een paar verdwaasde mensen na met een blik die ik maar al te goed herken: een blik vol twijfel en argwaan met kleine ronddraaiende  WTF-jes in hun ogen.  Maar naarmate er meer en meer mensen binnenkomen, er verbaasd handjes worden geschud en ik omringd word met creatieve mensen uit de omgeving, wordt duidelijk dat we allemaal tenminste één gemeenschappelijke deler hebben: we zijn allemaal lid van dezelfde Facebookgroep ‘Creatieven van het Zuiden’. Die groep waar ik lid van werd om misschien nog wat ideeën te krijgen, tips op te doen of misschien zelfs wat opdrachten binnen te slepen. Easypeasy geek-achtig netwerken vanaf het scherm dus. Althans, dat dacht ik…

Ik ben erin geluisd. Ik sta op een netwerkborrel. Eentje met échte mensen. Als iemand mij zou zeggen dat ik, als verse zzp’er, naar een netwerkborrel zou moeten, zou ik halverwege die zin al weggelopen zijn, met een honend lachje dat nog even in de lucht blijft hangen. Ik wil niet netwerken. Netwerken is moeilijk en mensen zijn eng.
Totdat je geen keus hebt. En als ik er dan toch ben, kan ik net zo goed wat nieuwe mensen ontmoeten en mijn nieuwe shiny visitekaartjes uitdelen, want wie weet? En mocht dat mislukken heb ik al razendsnel een plan B opgesteld: wijn drinken aan de open bar en vertrekken zo gauw het sociaal geaccepteerd is. (Of als er niemand kijkt.)

En nu ben je natuurlijk benieuwd hoe het me vergaan is? Ben ik stiekem weggeslopen? Stond ik ongemakkelijk in een hoekje met een glas wijn te draaien of flapte ik er vreemde dingen uit terwijl ik met rode konen mezelf tussen de mensen doorwrong? Ja, op het stiekem weglopen na dan want dat ging natuurlijk met een hoop bombarie. Maar wel pas aan het einde van de avond. Want ja, dat alles is gebeurd en het was leuk, spannend, ongemakkelijk, stotterend, hakkelend, grappig én interessant. Ik leerde bijvoorbeeld al snel dat het handig is om een antwoord te hebben als men je vraagt wat voor teksten je zoal schrijft.  En dat je ook gewoon bloedeerlijk kan zijn door aan te geven dat je open staat voor alles (en dan maar hopen dat je een beetje sympathiek overkomt, natuurlijk). Maar ik leerde vooral dat er super veel leuke, interessante en creatieve mensen rondlopen, dat Eindhoven óók leuke buurten heeft waar de politie doorgaans géén invallen doet bij de buurman en dat bitterballen niet altijd met vlees gevuld hoeven zijn. (Maar dat mag wel.)

En stiekem was het nog best leuk dus wie weet, wordt netwerken wel helemaal mijn ding. (Zolang ik het van te voren maar niet weet natuurlijk.)