Praten, trut! (Over 50 shades, panty’s tot onder je oksel en witlof)

Pas op! Wie denkt zich nog te laten verrassen door het boeiende filmscript van 50 Shades Freed kan beter eerst de film kijken alvorens verder te lezen. Hate to spoil it for ya!

Wie A zegt moet B zeggen. Als je ergens aan begint, moet je het afmaken en wie zich brandt, moet op de blaren zitten. En dus ging ik op Valentijnsdag naar de derde en laatste (in godsnaam, laat het de laatste zijn…) film in de 50 shades-trilogie: 50 Shades Freed.

Zoals we dat in Brabant zeggen: vooruit, nog inne dan…(al heeft dat meestal met alcohol te maken).

Als boekenworm, vrouw en een tikkeltje media-gevoelig type heb ik natuurlijk de boeken gelezen. En die waren wel oké. Niet het beste in hun genre (vraag me gerust om tips) maar wel oké. En gelukkig werd er in de loop van de trilogie ook een daadwerkelijk plot-achtig iets toegevoegd zodat je niet alleen maar over het gehijg en gekreun van Anastasia en Christian hoefde te lezen. Dus boeken oké.

De eerst film was hysterisch, vol plaatsvervangende schaamte en in- en intriest voor die éne man in de filmzaal. Bovendien werd er een record aan bijt-bevallig-in-je-lip-shots gevestigd. De tweede film was niet veel beter maar er zat wat actie in. En dus om het af te ronden, ging ik braaf naar deel drie.

Het volgende viel me op:

Achtervolgen, oké. Maar meestal is daar een reden voor.
Al redelijk vlot in de film, als Christian even met zijn Audi-speeltje heeft mogen spelen (en ik bedoel hiermee een echte auto. Geen ranzig…oké…stop deze gedachten. Het gaat over een auto) ontstaat er een heuse achtervolging, eerst door de bossen -prachtig shot mensen, prachtig shot) en vervolgens door de stad. Zonder twijfel sjeest Anastasia als een volleerd coureur door het drukke verkeer, schudt zonder moeilijkheden de achtervolger (die toevallig wist waar ze waren) van zich af en de grote vraag blijft: WAAROM? Waarom werden ze achtervolgd? Wat was het doel? Was het om die mooie beelden van de auto voor de grote sponsor te kunnen schieten? Was het zodat ze weer een aanleiding hadden voor een vrijpartij (op een parkeerplaats, nadat ze net een achtervolging hebben gehad, want logisch). Eh, filmmakers…geef de achtervolging een logische reden . Want wie A zegt..juist, moet ook B zeggen…  (ik zat er immers ook weer en het moet wel van twee kanten komen).

Het ochtendritueel.
Over logische redenen gesproken: ik heb nog nóóit iemand gezien die zich ’s ochtends op zo’n onlogische volgorde aankleed als onze Anna. Terwijl ze Christian het ene verwijt naar het andere naar zijn hoofd gooit, staat ze éérst in haar string haar kleding te bewonderen. Vooruit, daar kan ik nog inkomen (als ik zo’n kledingkamer had, zou ik waarschijnlijk niets anders doen). Vervolgens trekt ze éérst haar panty aan die bijzonder ongeloofwaardig precies bevallig op haar heupen blijft hangen, in plaats van, zoals bij elke vrouw, ergens opgetrokken tot aan de oksels zit. Vervolgens trekt ze haar BH aan (goede zet, Anna) en dan… trekt ze haar láárzen aan! Serieus, de eerste vrouw die eerst haar laarzen aantrekt voordat ze haar kleren aantrekt, mag zich bij mij melden.

Praten, trut!
De spanning in het verhaal stijgt (al vond ik voorgenoemde scene al behoorlijk zenuwslopend) en er volgt een ontvoering inclusief de eis tot losgeld. (want dat doe je als scriptschrijver als je het achtervolging-stukje al hebt gehad) En niet een beetje losgeld. Maar vijf miljoen, wat Anna even contant bij de bank gaat ophalen. Terwijl Christian ondertussen denkt dat Anastasia hem gaat verlaten, dit notabene aan haar vráágt, blijft zij snotterend en zwijgend aan de telefoon hangen. Praten, trut! Ik moet mezelf inhouden om het niet door de zaal naar het scherm te schreeuwen. Je maakt de film onnodig lang, kreng!

Bam!
Een beetje actie en geweld hoort natuurlijk te volgen op het rijtje achtervolging-ontvoering, niks mis mee. En onze Anna is nog heldhaftig ook. Maar wat me dan toch weer van haar tegenvalt is dat ze na twee klappen-  met de vlakke hand, mensen – , volledig dramatisch in coma belandt. Dus Christian mag in de vorige film met zijn helicopter neerstorten maar wandelt diezelfde avond, klaar voor een flink robbertje vrijen, weer de woonkamer in, maar onze dramaqueen valt al neer na twee klappen en blijft koppig in haar privékamer liggen.

Zo heurt het.
Gelukkig komt alles weer goed (en daar hou ik ze aan: geen deel vier meer) en blijft Christian de getroebleerde romanticus zoals we van hem gewend zijn. Hij koopt een huis, kust Anastasia hartstochtelijke bij elke ontmoeting en sabelt alle andere mannen om haar heen weg. Elk dialoog eindig met stomende seks en aangezien het toch Valentijnsdag is, kan ik niet helpen dat ik een stiekem een vergelijking maak met mijn relatie. Hmm, missen we passie? Waarom verrast vriendlief mij niet op een doordeweekse dag met een villa aan het meer? Hoezo vouwen wij onszelf in elkaar om cheapass met Ryanair te vliegen en hebben we geen privé jet?

Witlof.
Maar als ik die avond thuiskom van de film, worden al mijn twijfels met één gebaar van de tafel geveegd. Op de tafel ligt een stronkje groente met daaraan een kaartje: witlof x.

Eat that, Christian Grey.