Over de Rups en interne bloedingen.

Eens per jaar kom ik er niet onderuit en vind ik mezelf, alvorens naar de kroeg te gaan voor een welverdiende alcoholische versnapering, slenterend over de kermis. Ik heb niets met de kermis. Ook nooit gehad. In het dorp waar ik opgroeide bestond de kermis uit een kraam waar je kon touwtje trekken en in de goede jaren ook een kleine botsautobaan. Alle ronddraaiende, zwierende en op-z’n-kop attracties waren mij en mijn onschuld geheel onbekend. Dus toen ik mezelf voor het eerst op grotere kermissen bevond, keek ik dan ook mijn ogen uit, probeerde hier en daar een attractie en kwam al snel genoeg tot de conclusie dat ik al die jaren niets heb gemist. Kermis staat voor mij gelijk aan zinloos geld uitgeven, kotsmisselijk worden en met je ingewanden op de verkeerde plek weer naar huis.

Ook dit jaar ging ik met vrienden naar de kermis (oftewel, ik duld een rondje en huppel dan naar de kroeg). Ik sla hoofdschuddend alle verzoekjes tot hysterie af en irriteer me aan het typische volk dat om me heen dromt. Toen we langs de Rups kwamen werd een vriendin van mij heel enthousiast. Of ik alsjeblieft meeging in de Rups. Ik bekeek het gebeuren zo eens en dacht; ach, wat rondjes en een beetje heen en weer, laat ik eens een keer niet zo kinderachtig doen. We kochten een kaartje en ik stapte in. Ik liet mijn vriend hoogst verbaasd achter op de stoep.

Toen de karretjes begonnen te rijden vond ik het allemaal nog prima. Totdat het opeens alleen maar sneller ging en mijn vriendin door de zwaartekracht tegen mij aan drukte en ik op mijn beurt tegen de zijkant van het karretje. Mijn arm zat pijnlijk klem, mijn longen wapperde uit mijn oren en ik probeerde uit alle macht nog een glimlach op mijn gezicht te toveren om mijn vriendin een geruststellend gevoel te geven. Níks aan de hand.

Toen gebeurde het. Het karretje ging opeens bizar hard en ik voelde iets in mij knappen. Letterlijk. Niet dat er emotioneel iets in mij knapte. Nee, dat was daarvoor waarschijnlijk al ergens ongemerkt gebeurd toen ik ervoor koos dit karretje in te stappen. Ik voelde echt iets knappen; een spier of een pees of een orgaan. Mijn lichaam viel van ellende uit elkaar! Ik wou roepen dat ze moesten stoppen, maar zweeg en versterkte mijn greep op de gladde stang voor mij. Het karretje ging sneller en sneller. De rand van het karretje drukte tot op mijn botten door mijn huid en de lucht werd uit mijn toch al wapperende longen gedrukt. Ik stootte een geluid uit ergens tussen lachen en huilen, voelde mijn gezicht in een verstrakte grimas trekken en zag telkens in een flits het bezorgde – of geamuseerde- hoofd van mijn vriend voorbijkomen.

Na vier helse rondes van ruim drie uur – Nou goed,  minuten misschien – remde het karretje af en verdeelde mijn bloed zich langzaam weer over mijn hele lichaam vanuit de gecentreerde linkse positie. Als een oude vrouw stapte ik uit, struikelde over mijn tas en draaide van de attractie af. Het duurde een tijdje voordat de misselijkheid was gezakt. Het duurde nog langer voordat ik weer recht kon lopen. En as we speak heb ik verschillende blauwe plekken én een verrekte tiet.

Dag Rups, tot nooit.