Schoonmaken? Dat doen we voor de poets…

Ik ben nooit een groot fan geweest van het huishouden. Nou ja, wel van mijn huishouden an sich maar het schoonhouden ervan heeft mij nooit kunnen bekoren. Tijdens mijn studentenjaren hield ik mijn kamertje wel schoon. Voor het oog. En deed ik de afwas wel. Als de mand vol was en onze afwas-kast niet meer dicht ging. We hadden een schoonmaak schema waar eigenlijk één huisgenoot zich uberverantwoordelijk voor voelde en de rest vond het allemaal wel prima. Tegen de tijd dat ik wist dat ik mijn kamer zou gaan verlaten, stopte ik ook met poetsen. Verhuizen was makkelijker.

Toen ik mijn eigen appartement kreeg had ik even een opleving. Alles was zo schoon, wit en mooi – juist, het was nieuwbouw- en het leek me echt zonde om dat verloren te laten gaan dus poetste ik trouw eens in de twee weken. Of eens in de drie weken. Of vooruit, eens per maand. Ik deed het wel hoor! Vooral als er bezoek kwam, kon ik als een dolle door het huis gaan en alles spik en span maken. Maar nog altijd ontbrak er de passie en motivatie. Ik ben nog altijd al mijn bezoek dankbaar voor het blijven opdagen en het voorkomen van mijn eerste stap in een carrière als hoarder. Want ondanks het medelijden en het afgrijzen als ik zo’n tv-programma’s kijk , zegt een klein stemmetje in mijn hoofd elke aflevering; ‘Kijk, en zo begint het….’

Sinds kort ben ik gaan samenwonen met vriendlief. En al snel kwamen we tot de conclusie dat we A. moesten gaan leven met de ruzie’s over wie welke taak op zich moest nemen -waarbij ik steevast elke taak weigerde of met grote luidruchtige tegenzin uitvoerde- , B. moesten leven in een vies huis of C. op zoek gaan naar een poets.

Geheel naar verwachting kozen wij dus voor optie C. Mijn vriend stelde voor om een aantal poetsvrouwen uit te nodigen en was de sollicitatieprocedure al aan het opstarten. Een onverklaarbaar gevoel bekroop mij terwijl ik hem probeerde te bedwingen en besloot dat we gewoon één kandidaat zouden uitnodigen. En als ze bevalt, dan wordt ze het. Het is eigenlijk al erg genoeg. Zo gezegd, zo gedaan. Op een rustige woensdagavond zou om half acht onze aspirant-poetsvrouw op de koffie komen. En ongeveer een uur voor haar komst, sloeg het toe. Ik begon verwoed alles op te ruimen wat op een onbestemde plek lag, pakte een doekje en ging over alle oppervlaktes heen, gooide chloor in de toilet en haalde de borstel er doorheen. Ik maakte het bed op, vouwde de was op en ging nog snel met een stofzuiger door de woonkamer. Ik dweilde de gang, poetste de deurkozijnen en herschikte de kussens op de bank. We deden nog even snel de afwas, poetste het fornuis en brachten het vuilnis naar buiten. Precies vijf minuten voor onze poetsvrouw de eerste stap in ons huisje zetten, zaten we moe maar voldaan in ons blinkende, opgeruimde en stofvrije huis. Uiteraard hebben we haar aangenomen, want zo’n poetsvrouw….Dat werkt als een tierelier!