“Ik heb wellicht gezegd dat ze onderontwikkeld is…”

”t Wordt nog erger’, zegt hij, terwijl ik met een lamme arm de telefoon naar mijn andere oor verwissel.  Hij maakte het de dag ervoor uit met zijn vriendin…of scharrel…of date. Hoe het genoemd moest worden was hem niet duidelijk. Haar wel, dat had ik al gemerkt. Een maand geleden zei hij me al dat het niks ging worden met dit meisje. ‘Nee, ze is te onvolwassen, weet niet wat ze met haar leven wil’. Hij verwacht nogal veel van zijn toekomstige partner. Maakt niet uit, een eisenlijst is toegestaan. Maargoed, ruim een maand geleden wist hij dus al dat dit niks ging worden. Ik heb haar twee keer ontmoet. Ik had allang gezien dat zij er anders over dacht.

Toch ging de ‘relatie’ nog een tijdje door waarin zij zich uiteraard van geen kwaad bewust was. En nu, nu hij er een punt achter had gezet, was ze gekwetst. Ze is gekwetst en verdrietig. Ik vind het logisch en hij staat er van te kijken. Hij had niet gedacht dat ze zich in zo’n korte tijd al aan hem zou hechten. Ik, als vrouw zijnde, had dat niet anders verwacht. Als ik een paar maanden met een jongen date, ga ik er vanuit dat die jongen daar ook iets van een toekomst in ziet. En niet dat hij anderen al verteld heeft dat het niks gaat worden. Ik zucht eens door de telefoon en zeg dat ik dit niet vreemd vind en dat hij het niet zo lang had moeten laten duren. Hij reageert verontschudigend en beaamt; ‘Inderdaad, ik ben veel te aardig geweest’.

Aardig? Áárdig? Een jongen die het zo lang laat doorgaan met de wetenschap dat het niets gaat worden, noem ik niet aardig, dat is in mijn ogen een eikel, geef ik hem direct terug. ”t Wordt nog erger’ zegt hij dan. Ik hou mijn adem in. ‘Ik heb me wellicht wat ongelukkig uitgedrukt…’. Hij kucht een keer; ‘Ik heb wellicht gezegd dat ze onderontwikkeld is’. Ik blijf even stil. En herhaal dan zijn woorden ‘Je hebt gezegd dat ze onderontwikkeld is?’ Ik weet niet of ik moet lachen, boos moet worden of moet huilen namens het gehele vrouwelijk geslacht. ‘Ja, dat bedoelde ik natuurlijk niet’ verontschuldigd hij zich direct. Mijn god. Wat kun je daarmee anders bedoelen? Ik begin toch maar te lachen. Steeds hysterischer. Daarna zeg ik dat dat dus echt niet kan. Hij moet zich schamen. Namens alle vrouwen in Nederland. En wellicht ook daarbuiten.

Gelukkig bedoelde hij het niet zo…