Oops, I did it again…

‘Ze loopt iets uit.’ Het meisje achter de balie kijkt me peinzend aan. ‘Een uurtje misschien.’
‘Geeft niets,’ glimlach ik. Ik ben het toonbeeld van chillheid, koningin van de relaxtheid, op en top vredig. Ik zak nog eens onderuit op de bank en scroll door mijn telefoon. Zou ik niet nerveus moeten zijn? Bang voor de pijn? Twijfelen of ik het wel zeker weet? Moet ik niet bang worden van het gezoem van de naalden op de achtergrond? Waar is het nerveuze tandarts-wachtkamer-gevoel? Voel ik dan geen GREINTJE onzekerheid?
Absoluut niet. Ik kan niet wachten tot hij erop staat! Bring. It. On.

Zeven jaar geleden liet ik mijn eerste tattoo zetten. Een kleine dobbelsteen op mijn pols met een voor mij speciale betekenis. Vroeger noemde veel mensen mij immers Mien Dobbelsteen: ik spaarde alles met dobbelstenen. Ik had kettingen, armbanden, oorbellen, riemen, shirtjes. Vet alto 😉 Altijd wel iets met een dobbelsteen om, aan of bij. Precies in die periode (van mijn 17e tot 20e) heb ik veel van mijn huidige vrienden leren kennen. We kwamen bijna allemaal in café Kobus in Zeeland en daarna, toen Kobus definitief sloot, in Ons Caffeej in Uden. Tijdens mijn studententijd verhuisde ik naar Nijmegen, leerde daar het studentenleven kennen en verwaarloosde dat zooitje van vroeger een beetje. Toen ik uiteindelijk terug verhuisde liet ik de dobbelsteen zetten: om me te herinneren aan een geweldige tijd waarin ik geweldige mensen heb leren kennen, die – hoe bijzonder is dat! – nog altijd bijna allemaal een grote rol in mijn leven spelen.

Ze zeggen wel eens dat mensen het zelden bij één tattoo kunnen houden. Dat het gaat kriebelen. En o. shit. Het lijkt te kloppen. Ik ben een enorm bewonderaar van mooie tatoeages en de verhalen erachter. En voor mooie mannen met tattoos val ik binnen no time in katzwijm. En dus nu, zeven jaar na de eerste, besloot ik de tweede te laten zetten. Hoewel ik verschillende opties erg mooi vind (uh-oh), koos ik met overtuiging voor een libelle. En uiteraard dan nu de vraag der vragen, die iedereen gaat stellen: waarom nou toch een vliegend insect? Sla je daarvan doorgaans niet juist op tilt?

Dat ga ik uitleggen!

• Dragonfly in Amber. De libelle, ofwel Dragonfly is een van de kenmerkende symbolen uit de populaire boekenreeks Outlander. Een van de boeken heet Dragonfly in Amber, vernoemd naar de steen met fossiel die Claire krijgt van Hugh Monro als huwelijksgeschenk. Dragonfly in Amber (De Verre Kust, vertaald) is het tweede boek van Diana Gabaldon, wat ik per ongeluk als eerste las en wat diepe indruk op me maakte. Mijn liefde voor de boekenserie begon… (ver voordat er een tv-serie werd gemaakt overigens.)

• Naast mijn liefde voor de boekenreeks van Diana Gabaldon staat de libelle voor mij direct ook voor mijn liefde voor boeken. Het feit dat ik zo gek kan zijn van een reeks verhalen dat ik een referentie ernaar permanent op mijn lichaam wil zetten, zegt genoeg toch? I like big books and I cannot lie!
• Maar de Dragonfly heeft nog veel meer mooie betekenissen. De libelle is namelijk een van de oudste dieren op aarde: al meer dan 300 miljoen jaar leeft de libelle op aarde! 300 miljoen! Da’s potdomme lang! Ze symboliseert de kracht om aan te passen aan elke situatie en moeilijke tijden te overleven. Ze staan voor innerlijke kracht, moed en geluk en bovendien geven ze een connectie weer met de natuur en hebben ze iets sprookjesachtigs, iets magisch…

• Bovendien zit het woord ‘dragon’ erin. ENOUGH SAID, RIGHT?

Dus daar zit ‘ie dan, permanent op mijn onderarm en I LOVE IT. Ik was totaal niet zenuwachtig, super chill en de pijn viel reuze mee. De tattoo-artist was snel en kundig en de vleugels zijn zó mooi uitgewerkt! Thnx Dragon Tattoo, I’m a happy girl!