Paarse opblaaskrokodil

Het is zo’n snikhete dag. Zo’n dag dat het zindert van de hitte, de lucht trilt en het zweet van je lichaam afgutst. Óók als je stilzit. Een bizar hete dag.  De heetste dag van het jaar. Écht een dag om een paar uur in de auto te gaan zitten. Éentje zonder airco wel te verstaan, anders is de uitdaging er snel vanaf. Dus besloten we met de familie naar de andere familie in het noorden te gaan. Zo rond het middaguur, als de zon het hoogst staat, de uv-stralen het schadelijkst zijn en het kwik boven zichzelf is gestegen; dát leek ons het beste tijdstip om te vertrekken.

Nadat alle spullen achterin de auto zijn opgeborgen (zwemkleding mee? Oeh, zwemkleding….Water bij? Oeh, water…), schieten wij even later al gutstend over de snelweg. Ik ga een paar keer verzitten, zodat de zweetplekken evenredig verdeeld zijn en pak mijn flesje water voor een lauwe slok. Ik grijp naast me…mis. In mijn tas….mis. Zucht. Mijn flesje water zit natuurlijk in mijn weekendtas, achterin de auto, onder al die andere tassen. Fantastisch.

Uiteindelijk is het zover. Uw bestemming is bereikt. Voor ons doemt een typische kampeerboerderij uit de struiken op. Zoeen met een náám, groene luiken en vooral veel natuur erom heen. Al druipend stappen we uit de auto en direct valt ons oog op het zwembad achter in de tuin. Must. Have. Water. Met een vlugge zwaai naar de familie aldaar (jaja, lang niet gezien) schieten mijn broer, schoonzus en ik in onze zwemkleding en nog geen vijf minuten later liggen we in het zwembad te dobberen. Zucht. Nu is alles weer goed. Tevreden hang ik over de paarse opblaaskrokodil van mijn achternichtje. Ik dobber een beetje door het water en geniet van de koele verfrissing. Dan gebeurt het….

In een onverwacht moment kantelt de paarse krokodil, ik probeer me nog vast te houden aan zijn poot, gooi mijn gewicht in de strijd, maar het mag niet baten. Als in slowmotion klapt de krokodil om, ik verlies mijn evenwicht, ga kopje onder en als ik in paniek en met een mond vol chloorwater omhoog wil komen, is daar die paarse krokodil weer. Ik raak in paniek; ik spartel met mijn armen en zoek hysterisch vaste grond onder mijn voeten. Hapend naar lucht en wild plonsend kom ik boven. Ik kijk paniekerig om me heen. Mijn broer staat naast me in het zwembad. Het water komt tot halverwege zijn bovenbenen en hij kijkt verbaasd op me neer. ‘Wat doe jij?’. Mijn achternichtje kijkt geschokt vanaf de andere kant van het water mijn kant op. Het huilen staat haar nader dan lachen. Ik kijk om me heen. Alles is rustig en vredig…onze kleren liggen nog waar we ze gelaten hebben, de zon schijnt nog en mijn oom kijkt even om het hoekje om te kijken wat de ophef is bij het zwembad….Maar laat je niet misleiden. Kijk deze zomer uit voor moordzuchtige paarse opblaaskrokodillen.