‘Beetje kunnen slapen?’
Zowel mijn vader als mijn moeder appten mij op zondagochtend. Dat doen ze nogal eens; los van elkaar dezelfde vraag sturen. Bij voorkeur een paar seconden na elkaar. Ik lag nog in bed terwijl ik mijn telefoon boven mijn hoofd balanceerde en terugstuurde: ‘Ja hoor, slapen is nooit een probleem.’ En dat klopt. Wat er ook staat te gebeuren of is gebeurd. Slapen (en eten wat dat betreft) is nooit een probleem. Het is de ochtend van mijn releaseparty. Mijn officiële debuut en de eerste keer dat ik een boekpresentatie geef in een enorme boekhandel. En ook al heb ik goed geslapen, ik vind het retespannend!
Ik controleer nog een paar keer of mijn presentatie (een good old fashion powerpoint) op mijn Takkie-usb-stick staat, wissel vijf keer van top en switch nog drie keer van laarzen. En dan ben ik er klaar voor. Zeg ik. Denk ik. De zenuwen lijken mee te vallen. Ik wandel de boekhandel in, begroet de muzikant die ik heb geregeld voor de nodige dosis Elvis en wordt door de medewerker van de boekhandel mee ‘backstage’ genomen waar de uitgever al zit te wachten. Wauw. Ik ben nog nooit backstage bij een boekhandel geweest. Ik krijg koffie, bloemen (al zal dat niet gebruikelijk zijn, telkens als je backstage bij een boekhandel komt) en dan nemen we alles nog een keer door. Wanneer ik kort daarna weer in de winkel sta, waar de stoelen al netjes in rijen klaarstaan, beginnen de zenuwen echt op te spelen; een leger van mieren marcheert door mijn maag. Er druppelen al mensen binnen en gelukkig, met elk bekend gezicht ben ik weer ietsje meer gerustgesteld.
Koen is vandaag in charge of mijn presentatie. Of het geheel vrijwillig is weet ik niet, maar hij laat gedwee mijn regen van vragen over zich heen komen en lijkt niet snel onder de indruk. Als hij benoemt dat ik op spatie moet drukken wanneer ik naar de volgende dia wil, kijk ik even bedenkelijk van hem naar de laptop die op de grond staat. ‘Eh, en kan dat ding ook omhoog?’
‘Weet ik niet,’ mompelt Koen. Hij staart even naar het digibord en de laptop. ‘Nee, hij moet op de grond blijven staan.’ Ik kijkt nog eens naar de laptop en zie mezelf dan bij elke diawisseling én elke foto die op het scherm verschijnt een squad maken. In mijn classy rok. Dit kan niet de bedoeling zijn. Met een zucht laat Koen zich overhalen om toch te kijken hoe het anders kan terwijl de zaal volstroomt met vrienden, bekenden, collega’s en help, vreemde gezichten! Ik sta wat ongemakkelijk in the picture en grijns als een idioot om me heen. Gelukkig komt Koen even later terug en vindt magischerwijs een knopje aan de zijkant van het scherm. ‘Oh, hiermee kan het ook.’
Na een korte introductie verdwijnt hij net zo snel weer in de winkel en staren zo’n 40 paar ogen mij nieuwsgierig aan. ‘Eh…’ Ik pak snel mijn boek vast om wat houvast te hebben en begin.
Ik vertel over de schrijfwedstrijd met het thema vriendschap en mijn inspiratiebron: na 25 jaar vriendschap zou ik een hele boekenreeks kunnen schrijven over wat we allemaal hebben meegemaakt; En daarom reik ik het eerste exemplaar uit aan Noortje. Een bijzonder moment (en yes, ik sta spontaan fatsoenlijk op de foto!)
Daarna laat ik me verrassen door de volgorde van de presentatie (‘en dan nu….eh…ohja!’), ontdekt dat het volgende-knopje aan beide kanten van het scherm zit (‘Oh, kijk! Wat handig!) maar vooral geniet ik van mijn moment en, net als alle bezoekers, van de heerlijke liedjes van Elvis gespeeld door Archie..eh, Paul Delpeut. Ik vertel gepassioneerd over mijn favoriete personage, Archie, de Elvis imitator en hoop mijn enthousiasme over te brengen op mijn potentiële lezers. Ik hakkel wat, brabbel wat, maak ongepaste grappen waarna ongemakkelijke stiltes vallen, giechel wat en kom dan zomaar aan het einde van mijn presentatie. Ik slaak een diepe zucht, het zit erop!
‘Nee joh, dat zal wel meevallen.’ Ik hoor het mezelf nog zeggen toen de uitgever zei dat ik misschien wel wilde zitten voor het signeren daarna, want dat kon wel eens lang duren. Nou, ik heb het geweten met mijn hoge hakken aan. Een rij! Een rij vol bekende en onbekende gezichten, allemaal enthousiast om een van de eerste exemplaren van Ik kom je halen! te bemachtigen. ‘Schrijf maar: voor Sanne, veel plezier in Curaçao.’ Ik knik en begin enthousiast te schrijven totdat mijn pen boven het boek blijft hangen. Kun je als officieel schrijfster nog hardop afvragen hoe je Curaçao schrijft? Ik wel en gelukkig maakten ze geen rechtsomkeerts, maar openden enthousiast Google om het voor me op te zoeken…
Het was geweldig! Het was heel erg spannend maar ook heel erg leuk! Ik wil iedereen bedanken voor zijn of haar komst, lieve woorden en toffe kadootjes. En natuurlijk Paul voor de geweldige vertolking van de tofste Elvis liedjes. Ik ben super benieuwd om te horen wat iedereen van Ik kom je halen! vindt en beloof dat ik dan zelf verder snel weer achter de computer kruip voor een nieuwe roman.
Want zo’n boekpresentatie…dát wil ik nog wel eens meemaken!
