In het kader van gezond eten, sporten, lijnen en al die andere aspecten van een vrouwenleven die niet te vermijden zijn, kocht ik een pot augurken. Partysticks om precies te zijn. (Waarom die naam is me nog steeds onduidelijk want het feit dat ik van mezelf augurken moet kopen in plaats van chips is in mijn ogen bepaald geen feest.) Ik rekende af bij de kassa, keek even om me heen of iedereen ook had gezien dat ik een pot augurken kocht en vervolgde mijn weg naar huis, alwaar ik de pot in de koelkast heb gezet. Enkele uren later krijg ik trek. Geen honger, maar zin in iets lekkers (ook gebruikelijk bij vrouwen). En kijk aan, voor die gevallen hebben wij vandaag in de aanbieding: partysticks! Vervuld van mijn nieuwe gezonde levensstijl loop ik naar de keuken, open de koelkast, pak de pot augurken en draai hem open. Aaaah, wat zit dan ding strak. En ik draai hem open….ik span me nog eens in, zet mezelf schrap en….nondeju, ik krijg die pot niet open.
Ik krijg de pot augurken niet open. Ik zucht eens diep en kijk eens om me heen zoekend naar praktische oplossingen. Met een handdoek proberen dan maar. Wie heeft dát ooit bedacht? De handdoek maakt dat mijn handen nóg sneller van de deksel afschuiven en daarbij bijna de hele pot uit mijn handen laat stuiteren (dan was hij wellicht wél open gegaan….). Oké, er bestaat een keukengereedschap voor dit soort situaties, die ken ik nog van thuis. Ik trek vol overgave de bestekla open en rommel er eens doorheen. Ik kom van alles tegen, van fonduestokjes (hebben we een fonduepan?) tot aan een appelboor, maar niet wat ik zoek. Hier moet ik even bij gaan zitten. Ik zucht eens diep en kijk teleurgesteld naar mijn pot augurken.
Ik krijg de pot augurken niet open. Gelukkig heb ik een goede opleiding gehad en kan ik me nog íets herinneren van de natuurkunde lessen. Er moet lucht bij zodat de deksel ‘ploep’ zegt. (ik weet ook bijna zeker dat dit de exacte woorden waren van mijn docent destijds) Hoe doe ik dat…Aha! Een vork ertussen zodat er lucht bijkomt. Geniaal, waarom heb ik dat niet eerder bedacht?! Vol overgave pak ik een vork en steek hem onder de deksel. Ik ga maar niet in op de details van wat daarop volgde maar het eindigde met een mooie pleister op mijn hand. En nog stééds is die pot niet open.
Een mislukt geëmancipeerd deel van mij krijgt de neiging om mezelf dramatisch op de keukenvloer te storten, te roepen dat ik een man in mijn leven nodig heb en vervolgens bibberend en huilend in een hoekje van de keuken te gaan zitten wachten tot voorgenoemd object aan de deur verschijnt. Ik zie mezelf al wegkwijnen op de grond met een pot augurken wanhopig vastgeklemd in mijn armen. Wat een trieste manier om te sterven. (Vooral als ik denk aan ónze keukenvloer….).
Ik geef het op, mijn zelfstandigheid is een lachertje, mijn emancipatie is geheel onterecht en bovendien ongewild en daarbij heb ik nu écht honger. Verloren gooi ik mijn hoofd in mijn armen en deze volgens op de keukentafel. Terwijl ik daar lig te denken over de ellende die een pot augurken mij brengt, komt mijn huisgenoot voorbijgelopen. Werpt een blik op mij en de verloren pot augurken die op tafel staat. Draait hem open en loopt de keuken weer uit.
Bah, arrogante mannen.
Hihi, wie was het heerschap dat jou kwam helpen?
Tip voor een volgende keer: de achterkant van een lepel. Vermindert het risico op het nodig hebben van een pleister aanzienlijk!