Ik ben tegen zinloos applaudiseren

Ik ben tegen zinloos applaudiseren. Als er een politieke partij was die dit standpunt opneemt in hun programma, zouik hun trouwe volgeling zijn. Als er protestmarsen zouden zijn tegen zinloos applaudiseren zou ik voorop lopen, verwoed leuzen roepend en zwaaiend met een spandoek. Als er voorlichting op scholen gegeven zou worden over zinloos applaudiseren, zou ik stad en land afreizen om de jongste generatie dit belangrijk moraal mee te geven; beperk je applaus tot wanneer het écht gemeend is, wanneer het écht verdiend is en wanneer het op zijn plek is.

Er wordt teveel zinloos met de handen op elkaar geslagen in deze wereld. Te pas en on te pas klettert het applaus mensen tegemoet die het eigenlijk niet verdiend hebben. En het gevaar ligt uiteraard in de waarde van dit applaus. Want applaus krijgen is natuurlijk een hele eer. Dan heb je iets verdomd goed gedaan en mensen zijn je dankbaar voor iets. Maar met de wetenschap dat deze mensen om het minste geringste gaan klappen, is dat applaus ineens een stuk minder waard.

Top één ergenis in deze is voor vele mensen (en ik loop voorop, weet u nog?) het applaudiseren als de piloot na terugkomst van vakantie of zakenreis, net wat je wilt, het vliegtuig om de landingsbaan neerzet. Applaus door de kabine. Ik weiger daaraan mee te doen. Ik ga er namelijk vanúit dat deze beste man het vliegtuig aan de grond zet, ik weet dat hij dit elke dag doet, ervoor geleerd heeft en er bovendien voor betaald wordt. Ik krijg toch ook geen applaus na elk hulpverlenend gesprek op mijn werk? Nog nooit heb ik clienten horen klappen nadat ik heb voorkomen dat ze voor de trein springen, nadat ik een ruzie gesust heb of ze gewoon hun hart heb laten luchten. Nog nóóit nam ik afscheid van een client die mij een staande ovatie gaf voor mijn diensten. En nog nooit kreeg ik applaus voor het opstellen van een begeleidingsplan. Dus waarom zou ík dan in godensnaam gaan klappen voor iemand die zijn dagelijks beroep uitoefent? Ik geef de tandarts ook nooit applaus als hij weer een verstandkies eruit heeft getrokken? Of de bakker als ik brood haal? Ik heb nog nooit een agent applaus gegeven die mij ’s avonds laat blazen of de mevrouw in de winkel die de kassa aanslaat. Onzin, applaus moet je verdienen.

En zo wordt er wat afgeklapt in mijn leven. Op de opleiding klapten we om een onderwerp af te sluiten. Huh? Ja, inderdaad! Als iemand iets persoonlijks had verteld ten overstaan van de klas, kreeg die persoon daarna applaus. Voor de moed het te vertellen en om het symbolisch af te sluiten. Daar ben ik op een gegeven moment ook mee gestopt. Applaus krijg je van mij alleen als je het verdient. EN op mijn opleiding verdiende lang niet iedereen mijn geklap. En het is niet zo dat ik anti-applaus ben. Nee, soms ben ik er zelfs erg scheutig mee.  Bijvoorbeeld na een goed concert of een mooie voordracht. Dán mag er geklapt worden.  Soms zelfs gejoeld.

Dus aanschouw hier mijn oproep aan de wereld. Stop met het zinloos applaus en geef het zijn waarde weer terug!  Sla die handen enkel op elkaar als je het écht meent! Niet uit medelijden, niet omdat anderen het ook doen. Mensch, denk voor uzelve en beperk uw applaus!

Tot zover. En dan nu…Applaus graag!